حضرت آدم(ع)روزی
دید ناگهان سه مجسمه سیاه وبدقیافه در طرف چپ او قرار گرفتند و سه مجسمه
نورانی در طرف راست او،ازمجسمه های طرف راست یکی یکی پرسید: شماکیستید؟
اولی گفت: من عقل هستم. دومی:من حیا می باشم.سومی:من رحم هستم.
حضرت پرسید:جای شما در کجاست؟
اولی: در سر انسان ها دومی: من در چشم انسان ها.سومی:در دل انسانها
حضرت به طرف چپ برگشت و از سه مجسمه ه سیاه و بد شکل، یکی یکی پرسید:
شما کیستید؟
اولی:من تکبرم.
حضرت :جای تو در کجاست؟
_درسرانسانها.
-سر که جای عقل است.
-اگرمن وارد سر شوم،عقل میرود.
دومی:من طمعم.
_مکان تو در کجاست؟
_در چشم انسان ها.
_چشم که جای حیا است.
_من اگر در چشم جا گرفتم،حیا می رود.
سومی:من حسدم.
_محل تو کجاست؟
_جای من در دل انسان هاست.
_دل که جای رحم ومروت است.
_اگر من وارد قلب انسان شوم رحمت و مروت از قلب می رود.
به این ترتیب می فهمیم که اگر انسان دریچه های وجود خود را به روی گناهان بگشایند،هر گناهی که در او جا کند، به همان تناسب،فضیلت و اخلاق انسانی از او دور می گردد.
